Ondanks wat je misschien over een plek hebt gehoord, moet je het zelf ervaren om er een echt gevoel voor te krijgen. Dus mijn kijk op traditioneel Duits eten.
Krokusvakantie!
Toen ik op de middelbare school zat, moest ik Duitsland bezoeken. Tweemaal. Ik ging met mijn Duitse les als onderdeel van twee van die zeven-landen-in-tien-dagen ravijnen in heel Europa tijdens de voorjaarsvakantie - de eerste keer als eerstejaarsstudent en de tweede keer als senior.
Beide keren gingen we naar München. Beide keren verwonderde ik me over de gigantische mechanische klok op het stadsplein. Beide keren bezocht ik het concentratiekamp Dachau, dat het onderwerp werd van mijn tentoonstelling over senior fotografie tijdens de jaarlijkse kunstshow van mijn middelbare school.
Ik was diep getroffen door mijn bezoek aan de plaats, maar ik heb ook het gevoel dat ik zo'n kleine glimp heb gekregen van wat het betekent om Duits te zijn. Ik kreeg een nog kleinere, bijna onbeduidende schijn van traditionele Duitse gerechten.
Mijn favoriete Duitse eten is ... niet wat je zou verwachten
BronTijdens dat eerste wervelwindbezoek aan Duitsland tijdens mijn eerste jaar op de middelbare school, is het eten dat in me opkomt Doner Kebab. Traditioneel Turks, werden ze naar Duitsland gebracht door islamitische immigranten. Ze zijn een beetje zoals Mexicaanse taco's al pastor of Griekse gyros in die zin dat ze brood zijn gevuld met plakjes vlees geschoren van een draaiend, verticaal spies gebraden.
Omdat het voorjaarsvakantie was, bezochten we Europa aan het einde van de vastentijd. Niet alleen waren verschillende bedrijven gesloten, en niet alleen waren veel werknemers in staking, de timing van deze reis sloot ook de meerderheid van de studenten op de reis met mij af van verschillende culinaire mogelijkheden, omdat ze strenge katholieken waren en daarom vlees opgaven voor de vastentijd. Ik denk dat het ook een vrijdag was. Hoe dan ook, vlees was verboden. Maar niet voor mij.
Ik heb die doner kebab met verve gegraven. Het pitabroodje was zacht, de yoghurtsaus en augurken waren pittig; Ik denk dat er ook wat knapperige geschoren kool in zat ... Het vlees was zout en hartig. Het was een bewolkte dag, en ik kan me niet herinneren of we de doner kebabs in München of Heidelberg hebben gekregen, maar ik herinner me wel dat ze waren gekocht bij een straatverkoper - iets waar ik niet lang over nadacht. Zoals elke goede reiziger of liefhebber van de traditionele (d.w.z. “real deal”) keuken weet, moet je gaan voor het straateten.
Was het authentiek?
BronVerder herinner ik me niet veel. En dit brengt ons bij een dilemma, of misschien een kruispunt, of misschien zelfs een echt conflictpunt: hoewel ik me herinner dat ik zachte pretzels zo groot als mijn hoofd at en in bleke onaantrekkelijke worsten prikte, was die donerkebab het enige voedsel dat ik echt genoten van het eten in Duitsland.
Ik denk dat we daadwerkelijk door onze gids zijn gebracht naar een plaats genaamd The Navajo Café terwijl we daar waren, of misschien was dat in Londen ... hoe dan ook, keuken stond niet bovenaan de lijst van onze reisgroep. Dat wil zeggen, behalve voor een glorieuze nacht in Zwitserland doorgebracht op een traditionele fondueplaats compleet met dans en livemuziek, waar ik danste met de vader van deze jongen - die een soort van disciplinair op de school was - evenals mijn aangeschoten Duitse leraar, maar dat is nog een verhaal….
Dus, mijn favoriete eten in Duitsland werd daar gebracht door immigranten van ergens anders. Betekent dit dat het niet Duits is? Nee. Betekent dit dat het niet traditioneel is?
Op dit moment denk ik van wel. Omdat mijn eigen familieleden verschillende generaties geleden uit Duitsland vertrokken, weet ik dat het niet is wat ze aten, maar dit is wat ik heb ervaren toen ik uiteindelijk zelf een klein stukje Duitsland verkende.
Wat is authentiek?
BronNogmaals, dit leidt me terug naar een verkenning van de termen 'traditioneel' en 'authentiek'.
In onze geglobaliseerde, sterk verbonden samenleving, is het moeilijk om te zeggen wat een bepaalde plek echt "heeft" of "erbij hoort".
Handelsroutes tussen Azië, het Midden-Oosten en Europa zijn eeuwen geleden ontwikkeld en mensen hebben delen van de wereld onderzocht, gemigreerd, gekoloniseerd, gedecimeerd, bezocht, liefhebbend en vernietigd die niet hun geboorteland waren voor ... nou ja, voor altijd.
En het grappige aan mensen is, wanneer we niet onderzoeken, vechten, werken, eten, liefhebben, doden, sterven, geboren worden, de wereld overnemen, onze meesters gehoorzamen en alle andere dingen die mensen ook lijken te hebben gedaan voor altijd, nou ... we eten. Wij allemaal. Over het algemeen elke dag.
Omdat mensen ons hele bestaan regelmatig hebben moeten eten, betekent dit dat we eten hebben meegenomen op onze reizen, het hebben gedeeld met anderen en het naar huis hebben gebracht wanneer we iets lekkers en nieuws hebben ontdekt.
Het geheugen neigt ons te falen, en in ieder geval tot voor kort waren de meesten van ons niet zo goed in het bijhouden van gegevens - althans als het gaat om de ins en outs van het dagelijks leven. Het feit dat we worstjes en pretzels en bier associëren met Duitsland, betekent niet dat ze altijd in verband zijn gebracht met die specifieke plek op de kaart. Nou, misschien heeft het bier. Helaas was ik niet oud genoeg om het bier te proeven toen ik daar was. *
. ze wist niet wat ze nog meer moest vragen en was zo geschokt dat ze werd bediend, en misschien werd er zelfs wat wijn geproefd in Zwitserland en een paar smaken schnaps waar ze van andere studenten in Oostenrijk over hoorde ... maar geen traditioneel Duits bier, helaas ....)
Uiteindelijk, hoewel traditie nog steeds grotendeels wordt geassocieerd met een smaak van de plek die is gebaseerd op wat uniek is aan een bepaald land en het vermogen ervan om bepaalde voedingsmiddelen te produceren, worden deze associaties met de dag zwakker. En dus betekent Duitsland voor mij donerkebabs, bij voorkeur gegeten tijdens de vastentijd.
Heb je een favoriete Duitse eettraditie die je wilt delen? Vertel me er alles over in de comments!
